Źródło: By Nobel Foundation - Unknown photographer. (According to the Nobel Foundation, this image was donated and it's photographer is not recorded in any records) http://nobelprize.org/nobel_prizes/literature/laureates/1962/steinbeck-bio.html, Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=7014428
Amerykański pisarz i dziennikarz, laureat nagrody Nobla w dziedzinie literatury z 1962.
Jedyny syn księgowego Johna Ernsta Steinbecka seniora i nauczycielki Olivii Hamilton.
W latach 1919–1925 uczęszczał na Uniwersytet Stanforda, studiów nie zakończył jednak uzyskaniem dyplomu. Podejmował wiele prac dorywczych, m.in. jako malarz, pomocnik stolarza czy fizyczny pracownik na ranczo. Przebywanie wśród robotników oraz przywiązanie do rodzinnej Kalifornii ukształtowało charakterystyczną tematykę, nastrojowość i ton jego utworów.
Dopiero czwarta książka – Tortilla Flat wydana w 1935 roku, przyniosła mu uznanie i rozgłos. Następnie pojawiły się W niepewnym boju (1936) – utwór opowiadający o strajku kalifornijskich zbieraczy jabłek, Myszy i ludzie (1937) oraz zbiór opowiadań Długa dolina (1938). Największym sukcesem tego okresu okazała się jednak powieść Grona gniewu (1939) – ponura, poruszająca historia o tułaczce oklahomskich farmerów poszukujących pracy podczas wielkiego kryzysu.
Późniejsze utwory Steinbecka nie spotykały się już z tak powszechnym uznaniem. W następstwie spadku popularności pisarz poszerzył horyzont tematyczny, pisząc powieść wojenną Księżyc zaszedł (1942),marynistyczną Morze Korteza (1941),a także dzienniki. Później ukazała się jeszcze opowieść komiczna Krótkie panowanie Pepina IV (1957) oraz opowieść o Nowej Anglii Zima naszej goryczy (1961). Powrót do dawnej tematyki kalifornijskiej w Ulicy Nadbrzeżnej, został przez krytyków odnotowany jako obniżenie poziomu twórczości autora.
W 1962 Steinbeck otrzymał Literacką Nagrodę Nobla. Wydarzenie to pobudziło jednak głosy krytyków. Utwory Steinbecka cieszyły się w Ameryce i Anglii popularnością w powszechnym odbiorze, natomiast wśród elity (naukowców, wykładowców uniwersyteckich i intelektualistów) nie zyskiwały wysokiej oceny. Krytycy podkreślali sentymentalność i bardzo prosty sposób postrzegania przez pisarza problemów społecznych, a także brak wyrafinowanego języka. Zarzuty te mają szczególnie odniesienie do późniejszych utworów, odsuwając uwagę od uznanych dzieł z wcześniejszego okresu. W czasie kiedy wielu Amerykanów odwracało się od swojego kraju jako źródła inspiracji, Steinbeck pozostał wierny Kalifornii, sympatyzując także z trudną sytuacją tamtejszej wiejskiej biedoty. Pisarz unikał również modnego wówczas eksperymentowania i kultywował tradycyjny styl narracji. W rezultacie w twórczości Steinbecka mamy do czynienia z dokładnym i aktualnym realizmem, ponadczasowymi motywami ludzkiej godności i cierpienia. Uznawany za jednego z najwybitniejszych amerykańskich twórców powieści protestu społecznego.
To jedna z najlepszych książek jakie czytałam nie tylko w ostatnim czasie, ale w ogóle. Przedstawia realia życia lat 30., wielkiego kryzysu i migracji ludności na Zachód. Przez całą książkę towarzyszymy rodzinie Joadów w ich poszukiwaniu normalnego życia: bo tak naprawdę wszystko czego chcą to mieć możliwość pracy, zarabiać na swoje potrzeby i mieć dach nad głową. Niewiele, a jednak okazuje się, że to zbyt wiele.
Jako świeżo upieczonej mamie zwłaszcza ciężko czytało się fragmenty opisujące realia życia kobiet ciężarnych czy głodu dzieci i śmierci z niedożywienia. Myślę, że książka jest trudna lektura, ale nie że względu na sposób pisania (który jest absolutnie rewelacyjny),ale właśnie że względu na tematykę.
Ksiazka nie ma słabych momentów: od pierwszego zdania po ostatnia kropke czytałam z zapartym tchem. Zakończenie totalnie mnie rozwaliło emocjonalnie.
John Steinbeck to mój ulubiony pisarz, który nigdy dotąd mnie nie zawiódł. Uwielbiam człowieka za klasę i za serdeczność z jaką pisał. Każda jego książka przedstawia naturę i człowieka takimi, jakimi są w rzeczywistości. Prości ludzie, proste zwyczaje, zwierzęta, przyroda. Opisy ma przy tym bardzo plastyczne i poruszające wyobraźnię. Zawszę się śmiałem, że czytając jego książki, czuje się jakbym siedział na werandzie a on w roli dobrego wujka siedzi obok mnie i opowiada kolejną historię ze swojej książki. I tak czytam sobie jego powieści z uwielbieniem od kilkunastu lat i powoli dochodzę do momentu, kiedy przeczytam już wszystko. Został mi raptem trzy książki i po jedną z nich, tę najkrótszą, sięgnąłem ostatnio.
"Krótkie panowanie Pepina IV" to minipowieść, bo liczy sobie raptem sto osiemdziesiąt trzy strony, i nie jest zwyczajową powieścią społeczno-obyczajową, do której nas przyzwyczaił, jak chociażby w rewelacyjnych "Gronach gniewu", "Na wschód od Edenu" czy "Myszach i ludziach". Tym razem mamy satyrę polityczną, w której naśmiewa się z polityki Francji.
Pepina IV poznajemy na początku jako Pepina Héristala, astronoma amatora, który żyje we Francji w latach 50. XX wieku. Pewnego dnia nagle zostaje ogłoszony królem Francji. Nieświadomie wyznaczony, ponieważ był potomkiem słynnego króla Karola Wielkiego. Czy coś się zmieni, kiedy zwykły człowiek niewiele mający do czynienia z polityką zostanie władcą Francji?
Króciutka książka czyta się sama, bo nie ma w niej - mimo politycznych naleciałości - trudnych do zrozumienia kwestii. Poznajemy Pepina jako zwykłego człowieka, który po zostaniu królem jest niezadowolony z braku prywatności, niewygodnych mieszkań w Pałacu Wersalskim i zmian w życiu. Spędza często czas przebierając się za zwykłego człowieka, aby uniknąć ograniczonego życia jako władcy. Widzi sam, że niewiele się zmieniło jak został królem, bo nie może zmienić polityki na taką, jaką by chciał. I jaką chcieliby normalni ludzie. Ale musiał przekonać się o tym sam, a czytelnik razem z nim.
Ogólnie rzecz biorąc nie jest to powieść, która nas porwie, i którą poleciłbym byle komu. Ale myślę, że fani Steinbecka przeczytają i nie będą zbytnio kręcić nosem, bo Steinbeck to ciągle Steinbeck, i jego zawsze dobrze się czyta. ;)
https://swiat-bibliofila.blogspot.com/2024/05/krotkie-panowanie-pepina-iv-john.html